 |
| «Հեփեստոս» Գիյոմ Կուստու (կրտսեր), Լուվր |
Հեփեստոս՝ Զևսի և Հերայի որդին, կրակի, դարբնության աստվածը, Հին Հունաստանի գլխավոր աստվածներից մեկը: Ի սկզբանե Հեփեստոսը եղել է միայն կրակի աստված, սակայն արհեստների, հատկապես՝ դարբնության արհեստի զարգացմանը զուգընթաց նա դառնում է նաև մետաղագործության հովանավոր աստվածը: Հեփեստոսին հատկապես շատ էին մեծարում Աթենքում, որտեղ արհեստներն առավել բարձր զարգացման էին հասել:
Հեփեստոսը լույս է աշխարհ է գալիս որպես թուլակազմ ու կաղ երեխա: Տեսնելով, որ նորածին որդին անբերետես ու տկարակազմ է՝ Հերան ցասումով է լցվում, խլում երեխային ու Օլիմպոսից ցած նետում դեպի հեռավոր երկիրը: Օդի մեջ երկար սուրալուց հետո տարաբախտ մանուկը ընկնում է անծայրածիր ծովի ալիքների մեջ:
Ծովային աստվածները՝ մեծն Օվկանիոսի դուստր
Էվրինոմեն և ծովային պատգամախոս ծերունի Ներեոսի դուստր Թետիսը, խղճում են փոքրիկ Հեփեստոսին ու իրենց հետ տանում ալեհեր Օվկիանոսի ջրերի խորքերը: Այնտեղ, լազուրե անձավում, աստվածուհիները մեծացնում ու դաստիարակում են մանկանը: Հեփեստոսը դառնում է հմուտ դարբին՝ իսկական հրաշագործ իր արհեստի մեջ: Իր հզոր ձեռքերով ոսկուց ու արծաթից մշտապես զարդարանքներ է պատրաստում իր դաստիարակչուհիների՝ Էվրինոմեի ու Թետիսի համար:
 |
| Հերան Օլիմպոսից ցած է նետում նորածին Հեփեստոսին |
 |
| Թետիսը Հեփեստոսից զենքեր է վերցնում վերցնում Աքիլլեսի համար Անտոնիս վան Դեյք, 1630-32թթ. |
 |
| Հերան՝ գամված բազկաթոռին |
Այս դեպքից հետո Հեփեստոսը բնակություն է հաստատում Օլիմպոսում: Նա հոյակապ շինություններ է կանգնեցնում աստվածների համար, իսկ իր համար ոսկուց, արծաթից ու բրոնզից մի պալատ է կառուցում, որտեղ երջանիկ կյանք է վարում իր գեղանի ու բարեհամբույր կնոջ՝ գեղեցկության ու նազանքի աստվածուհի Քարիսի հետ: Այս նույն պալատում է գտնվում Հեփեստոսի դարբնոցը, որտեղ նա անցկացնում է օրվա մեծ մասը: Մեջտեղում դրված է վիթխարի զնդան, անկյունում՝ բոցավառ հնոցն իր փուքսերով: Զարմանահրաշ փուքսեր են դրանք. գործի են ընկնում առանց ձեռքերի օգնության՝ ենթարկվելով միայն Հեփեստոսի խոսքին:
Ինչ հրաշալիքներ ասես, որ չի կռում Հեփեստոսը. ամրակուռ զենքեր, ոսկե և արծաթե զարդարանքներ, թասեր ու գավաթներ, եռոտանիներ, որոնք, ասես կենդանություն առած, իրենք իրենց գլորվում են ոսկե անիվների վրա: Գործն ավարտելով, քացրաբույր ավազանում մաքրվելով քրտինքից ու մրից՝ Հեփեստոսը, կաղալով ու իր թույլ ոտքերի վրա ճոճվելով, գնում է իր հոր՝ շանթարձակ Զևսի խնջույքին մասնակցելու: Բարեհոգի Հեփեստոսը հաճախ հաշտեցնում է վեճի պատրաստվող Զևսին ու Հերային: Աստվածներն անկարող են առանց ծիծաղի նայել Հեփեստոսին, երբ նա կաղալով շրջում է խնջույքի սեղանի շուրջը և անուշաբույր նեկտար լցնում նրանց համար: Ծիծաղն աստվածներին ստիպում է մոռացության տալ վեճն ու գժտությունը:
 |
| «Աֆրոդիտեն այցելում է Հեփեստոսի դարբնոցը» Գաետանո Գանդոլֆի |
Մեծն Հեփեստոսը՝ աստվածների հմտագույն դարբինը, ջերմություն ու հրճվանք է սփռում շուրջբոլորը, սիրալիր է ու բարեհամբույր բոլորի նկատմամբ, բայց կարող է և խստագույն պատիժներ տալ ու զարմացնել իր դաժանությամբ:
 |
| Հեփեստոսի տաճարն Աթենքում |
No comments:
Post a Comment